У. Дубоўка

Недзе далёка

ў вёсцы маленькай

век дажываў свой

дзедка старэнькі.

Старасць — не радасць.

Сядзе абедаць —

ежа ліецца

з лыжкі у дзеда.

Пазалівае

чысты абрус так

ён і заціркай,

ён і капустай.

3 гэтай прычыны

дзеда старога

есці саджалі

каля парога.

Там ён і снедаў,

там і абедаў,

там ён з унукам

меў і бяседы...

2

Дзедаў унучак,

мамін сыночак,

ножык узяўшы,

сеў у куточак.

Нешта майструе,

нешта складае.

Будзе, напэўна,

цацка якая.

Маці пытае:

— Любы сыночак!

Што ж ты майструеш,

сеўшы ў куточак?

Што ж гэта будзе,

скрыначка быццам?

— Будзе, матуля,

гэта — карытца.

Як пастарэеце

з татам абое,

вас не прыму я

есці з сабою.

Каля карытца

вас пасаджаю,

поснай заціркі

паналіваю...

Тата на маму,

мама на тату

глянулі моўчкі:

«Хто ж вінаваты?»

3

3 гэтага часу

дзеда старога

больш не саджалі

каля парога.

Т. Кляшторная

Я — беларус

Ніл Гілевіч

Я — беларус, я нарадзiўся

На гэтай казачнай зямлi,

Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх

Адвеку прашчуры жылi.

Я — беларус, я ганаруся,

Што маю гэтае iмя:

Аб добрай славе Беларусi

У свеце знаюць нездарма!

Я — беларус, i я шчаслiвы,

Што мацi мову мне дала,

Што родных песень пералiвы

I зблiзку чую, i здаля.

Я — беларус, i хоць сягоння

Яшчэ малы, але скажу:

Я родам з племя непакорных

I прад бядой не задрыжу!..

Бусел

Васіль Вітка

Даўганогі землямер

Схапіў жабу за каўнер,

Па траве павалачыў,

У канаве намачыў,

Вострым носам дзеўбануў,

Уздыхнуў і — праглынуў.

Радзіма

Данута Бічэль-Загнетава

Радзіма —

нівы, рэкі і бары,

бярозавікам вецер набрыняў,

у Белавежы волаты-зубры,

а вунь мацуе ножкі зубраня.

Радзіма!

Тата, мама і браты,

сястра, бабуля, дзед

і шмат радні

зрабілі ўсё,

каб меў радзіму ты.

Яе высокі гонар барані.

Стварай сваё,

ды беражы, што ёсць,

Дужэй між птушак,

песень і цяпла.

А розум, дабрату і прыгажосць

табе прырода родная дала.

Белая Русь

Данута Бічэль-Загнетава

Шчочку да вуснаў туліць,

каб таямніцу спытаць:

— Белая Русь, матуля,

гэта дзяўчынка? Так?

Як называецца дзіўна…

Ты пра яе раскажы.

— Белая Русь — Радзіма.

Перад табой ляжыць.

Крыкні — яна адгукнецца

звонам гарачых кос.

Кропля з ліста сарвецца,

ускалыхнецца плёс.

Даль захлынецца громам

— Белая Русь запяе.

І азарыцца Нёман

— чыстае вока яе.

 МОЙ КРАЙ

Адам Русак

Куды ні глянь — лясы шумяць,
цвіце за полем гай,
а поле — вокам не абняць.
I гэта ўсё — мой край.

Пшаніца, жыта на палях,
усюды ураджай,
стагі, як горы, на лугах.
I гэта усе — мой край.

Жыве, працуе мой народ
ці ў снежань, ці ў май,
і харашэе з году ў год
мой родны, вольны край.

Куды ні глянь — лясы шумяць,
за полем рачка, гай.
I ў сэрцы песні не стрымаць
пра мой любімы край.

Беларусачка

Алесь Бадак

Твар румяненькі,

Белая хустачка.

Я ўжо ведаю,

Я — беларусачка!

I хачу

Так, як тата і мама,

Родны край свой любіць

Я таксама.

Эдзі Агняцвет

Зямля з блакiтнымi вачамi -
Раздолле рэчак i лугоў!
Тут называюць Васiлькамi
На Беларусi хлапчукоў,

Звiняць крынiцы, як цымбалы,
Сцяжынкi свецяць у лясах.
Палі, узгоркi, перавалы -
Прасторны шлях, далёкi шлях!

Краiна славы партызанскай,
Краіна міру i даброт!
Ты - наша гордасць,
Наша казка,
Як сонца, шчодры твой народ.

Твае сыны,
Твае унукі,
Мы любiм гул тваiх бароў.
І рэкi цягнуцца, як рукi,
Да цёплых, верных рук сяброў.
Читать полностью:  http://www.sinyavokaya.ru/zyamlya-z-blakitnymi-vachami

Сяргей Сокалаў-Воюш «Блакiт нябёс»

Блакіт нябёс, і белы бусел,
І кветкі ў полі, як абрус...
Мой край завецца Беларуссю,
А сам я - хлопчык-беларус.